در حالی که پیش‌تر محافل روشنفکری آمریکا از سیاست تحریم این کشور علیه ایران انتقاد می‌کردند اخیراً مقامات و نهادهای رسمی آمریکا نیز به این جرگه پیوسته‌اند و خواستار اتخاذ رویکرد جدید واشنگتن در برابر ایران شده‌اند.
کنگره آمریکا که طی دو سال گذشته در وضع تحریم‌ها علیه ملت ایران با کاخ سفید مسابقه گذاشته بود هفته گذشته ارسال طرح تشدید تحریم‌ها علیه ایران برای دولت اوباما را به تأخیر انداخت. این طرح هدف توقف کامل صادرات نفت ایران را دنبال می‌کند. بر اساس تصمیم کنگره بررسی این طرح که در کمیته‌های تخصصی به تصویب رسیده است تا ماه آبان در صحن مجلسین به بحث گذاشته نخواهد شد. از سوی دیگر مجلس نمایندگان آمریکا که تحت کنترل جمهوری‌خواهان قرار دارد در نامه‌ای برای اوباما وی را به نرمش در برابر ایران ترغیب کرده است. بیش از یک‌سوم نمایندگان آمریکایی پای این نامه را امضا کرده‌اند.
سؤالی که به ذهن ناظر بیرونی خطور می‌کند این است که چه تحولی رخ داده است. آیا تغییر و تحولی بنیادی در بحث هسته‌ای ایران رخ داده است. نگرانی از فعالیت‌های هسته‌ای ایران بهانه‌ای برای وضع تحریم‌های ناجوانمردانه علیه ملت ایران بوده است. آیا ایران از فعالیت‌های هسته‌ای دست شسته است. آیا سیاست‌مداران آمریکایی این‌قدر ساده‌لوح هستند که پیروزی روحانی در انتخابات ریاست جمهوری ایران را به‌منزله پاک شدن صورت مسئله هسته‌ای ایران دانسته‌اند و یا این که موضوع دیگری در میان است.
کمتر از یک ماه پیش بود که دور جدید تحریم‌ها علیه ایران به اجرا گذاشته شد. چرخش ۱۸۰ درجه‌ای بانیان تحریم ایران در فاصله کمتر از یک ماه کافی است که ما را قانع کند آن چه در صحنه سیاست خارجی آمریکا در قبال ایران اتفاق افتاده است چیزی بیش از تغییر تاکتیک نیست. سیاست خصمانه دستگاه سیاسی آمریکا در قبال ایران تغییری نکرده است بلکه اگر قائل به تغییر باشیم باید بپذیریم که این تغییر از نوع راه و روش برای رسیدن به همان هدف بلندمدتی است که از ۳۴ سال پیش توسط دولت‌مردان آمریکا دنبال شده و تاکنون از متحقق کردن آن ناکام مانده‌اند.
اما چرا تغییر تاکتیک؟ پیروزی حسن روحانی به‌عنوان فردی که به میانه‌روی مشهور است در انتخابات ریاست جمهوری ایران سیاست‌مداران تندروی آمریکا و صهیونیست‌های افراطی را در تنگنا قرار داده است. زمامداران آمریکا در برابر دولتی که به میانه‌روی مشهور است نمی‌توانند همان مشیی را اتخاذ کنند که در برابر دولت احمدی نژاد داشتند. آنها نمی‌خواهند در عرصه بین المللی و در مورد لاینحل ماندن موضوع هسته‌ای ایران مقصر جلوه داده شوند و این پیام را به افکار عمومی جهان منتقل کنند که آمریکا دنبال حل موضوع هسته‌ای ایران نیست و هدف دیگری را دنبال می‌کند.
ازاین‌روست که در سطح رسانه‌ای از روی کار آمدن دولتی میانه‌رو در ایران استقبال می‌کنند و نامه می‌دهند و البته در عمل کار خود را پیش می‌برند. از سوی دیگر تحریم‌هایی که تاکنون علیه ایران وضع شده است نهایت چیزی بوده است که با توجه به شرایط کنونی امکان وضع آن وجود داشته است و جامعه جهانی ظرفیت پذیرش بیشتر از این را ندارد و بنابراین باید منتظر ماند برای آینده.
درهرحال دستگاه سیاسی ایران باید با شناخت دقیق حرکات آمریکا در پازل هسته‌ای حرکتی معقول و منطقی و مناسب انجام دهد. در این بین رسانه‌ها نیز نقش مهمی به‌عهده دارند و باید از ذوق‌زدگی در برابر لبخندهای شیطانی دشمن خودداری کنند و توقعات مردم را برای لغو تحریم‌ها بالا نبرند.
علی بختیاری‌زاده /نداي انقلاب