به گزارشهزار ماسوله، متاسفانه براساس یک باور نادرست و نانوشته، عده زیادی از مردم ، مبتلایان به برخی بیماریها را در جرگه "گناهکاران" یا "خطاکاران" قلمداد نموده و رابطه خود با این افراد و حتی اعضای خانواده و بستگان آنها را بر همین اساس تنظیم می کنند:دوری از "گناهکاران" و حتی "نفرین و لعنت" بر آنها در علم پزشکی ،بیمار ،"مجرم" نیست و بیماری ،"جرم" محسوب نمی شود،حتی اگر رفتار فرد بیمار منجر به ایجاد بیماری شده باشد، چون فرض اولیه آن است که چنین فردی از تبعات و پیآمدهای رفتار خود آگاهی ندارد.
اگر فردی آگاهانه و عامدانه طوری رفتار کند تا سلامت و جان خود یا دیگران را در معرض خطر قرار دهد، از منظر علم پزشکی،چنین فردی از "سلامت روان" برخوردار نیست و حتی نیاز به مراقبت و درمان دارد.
متاسفانه ابتلا به "بیماری کووید ۱۹" در برخی جوامع به یک "انگ اجتماعی" یا به اصطلاح پزشکی "استیگما" بدل شده است که جامعه ما هم کم و بیش از آن مبرا نیست. چنین وضع و چنین ارزیابی نه فقط به درمان و شکست به موقع این بیماری کمک نمی کند، بلکه برعکس میتواند این روند را پیچیده تر و پر هزینه تر نماید.
با توجه به این ارزیابی "مجرم انگاری" از مبتلایان ،اکنون بسیاری از مبتلایان و مشکوکان به این بیماری تلاش دارند تا علائم بیماری و حتی خود بیماری را از جامعه و حتی اطرافیان خود مخفی نگه داشته و در واقع پروسه "تشخیص و درمان به موقع" را مختل نموده و از این طریق فرایند گسترش بیماری و خسارات و تلفات ناشی از آن را به مراتب بیشتر نمایند.
به عنوان یک پزشک از همه شهروندان انتظار دارم تا هر کسی در موقعیت خودش طوری رفتار کند که به رفع این اپیدمی کمک موثری بنماید.
بدون شک مخفی نمودن علایم و بیماری از جانب بیماران و عدم مراجعه به موقع به پزشک و مراکز درمانی ،با این استدلال که "چیزی نیست" میتواند نشانه "بی توجهی به مراقبت از سلامت خود و دیگران" و در همانحال نوعی "شانه خالی کردن از وظیفه شهروندی" می باشد.
از طرف دیگر ،"جرم انگاری" ابتلا به این بیماری نیز نه فقط کمکی به "رفع و درمان به موقع این بحران" نخواهد کرد، بلکه آسیبی جدی به "سلامت اجتماعی" جامعه می زند و "سرمایه اجتماعی" در آن جامعه را بشدت کاهش میدهد.
دکتر برهان ولدبیگی
۲۲ فروردین ۱۳۹۹
نظر شما
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیریت در وب سایت منتشر خواهد شد