به گزارشهزار ماسوله، شاید برای تان خیلی عجیب باشد که عمیق ترین ترس های ما مربوط به این نیست که بی صلاحیت و بی کفایت هستیم بلکه ترس عمیق ما از این است که قبول کنیم کامل، ارزشمند، با شکوه و دوست داشتنی هستیم و به خود بگوییم چطور ممکن است من به این اندازه بزرگ و ارزشمند باشم، من موجود کوچکی هستم.
اما به یاد آورید شما آفریدۀ خداوند هستید و تمام خصوصیات و شکوه و جلال خداوند در شما وجود دارد. چرا نباید بزرگ و با شکوه باشید وقتی که اشرف مخلوقات هستید. شما پا به این جهان گذاشته اید تا نمایانگر شکوه و جلال خداوند باشید و این شکوه و جلال در همۀ ما وجود دارد.
هنگامی که اجازه می دهیم نبوغ درونی مان آشکار شود به صورت ناخودآگاه به دیگران اجازه می دهیم چنین کنند. بزرگ ترین دشمنان ما ترس ها و تردیدهای ما هستند و ما را از کامل بودن و خودمان بودن باز می دارد و اجازه نمی دهند از گنجینه های درونی مان استفاده کنیم.
ترس های ما به ما می گویند که ما نمی توانیم به رویا هایمان برسیم و از ما می خواهند که خطر تجربیات جدید را نپذیریم. آن ها باعث می شوند به جای استفادۀ کامل از توانایی ها و استعداد هایمان از درصد کمی از آن ها بهره ببریم و به جای عالی زندگی کردن، در حد متوسطی زندگی کنیم.
بهترین راهی که ما را به غلبه بر این ترس ها می رساند جایگزین کردن آن ها با عشق به خود و دیگران است. عشق به ما اجازه می دهد که ترس ها ناپدید کنیم و قدرت خود را بازیابیم. عشق به معنای پذیرفتن ویژگی های خوب و همچنین ویژگی های بد و تاریک وجودمان است.
ما از بزرگی خود می ترسیم زیرا این موضوع باور های بنیادی ما را دربارۀ خودمان به چالش می کشد. ما باید از استعداد های خود آگاه باشیم و آن ها را تحسین کنیم. نه تنها گفتن چیز های خوب دربارۀ خودتان اشکالی ندارد بلکه چنین کاری ضروری و لازم است.
باید به دلیل کار هایی که به درستی و ماهرانه انجام می دهیم خود را تحسین کنیم. باید یگانگی و منحصر به فرد بودن خود را کشف کنیم.
نظر شما
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیریت در وب سایت منتشر خواهد شد