به گزارشهزار ماسوله، به مناسبت 26 اسفند ماه سالروز بمباران شیمیایی شهر نودشه منوچهر رستمی نامه ای را خطاب به رئیس جمهور فرانسه ، فرانسوا اولاند نوشته است که متن این نامه بدین شرح خواهد بود.
آقای فرانسوا اولاند، رئیس جمهور فرانسه
اینجا نودشه است. شهر علم و دانش ، شهر زیبایی ها، شهر کوچک کرد نشین ایران در مرز عراق .
شهری که هیچگاه کشور تو را نخواهد بخشید.ما یقین داریم که شما نودشه را نمی شناسید اما اهالی نودشه، شما و کشور شما را به خوبی می شناسند. شاید اکنون از خود می پرسید مردم نودشه چه کسانی هستند و چرا کشور من را نخواهند بخشید؟خوب ، پس گوش فرا دهید تا به شما یاد آوری کنیم آنچه را شما از یاد برده اید.
از اواسط ماه آوریل 1987تا اوایل ماه ژوئن 1987 نیروهای عراقی مناطق کردنشین شمال غرب ایران را با انواع مواد شیمیایی آماج حملات خویش قرار دادند. روز 17 ماه مارس 1988 بود که شهر نودشه مورد اصابت هشت بمب خردل شیمیایی قرار گرفته و دست کم 16 نفر کشته شدند. تمام قربانیان از شهروندان عادی نودشه بودند. تنها پزشک نودشه ) دکترمحمود کریمی( که ازهمان آغاز حملات به مداوای بیماران پرداخته بود در اثراستنشاق گاز خردل و نبود تجهیزات محافظتی جان خود را از دست داد.
نودشه یک هدف نظامی نبود و ساکنان غیر نظامی آن آمادگی لازم برای مواجه با حملات شیمیایی را نداشتند. بیش از 300 نفر به شدت زخمی و به مدت طولانی در بیمارستانها بستری شده با پوست سوخته و چشم های سوزان و مشکلات حاد تنفسی به زندگی ادامه دادند. بعدها 8 نفر دیگر از مصدومان نیز جان خود را از دست دادند.
متخصصان مواد شیمیایی معتقدند که گاز خردل قربانیان خود را سریعا از پا در نمی آورد بلکه بر بینایی آنها تاثیر شدید گذاشته ،باعث سوختگی پوست و مجاری تنفسی شده و پس از 20 تا 25 سال آرام آرام آنها را به ورطه ی مرگ می کشاند. نمونه ی آن آقای هادی اسماعیلی فرد که بعد از 28 سال تحمل رنج و مشقت و زندگی با کپسول اکسیژن بالاخره در ژانویه 2016 جان خود را از دست دادند.
آقای رییس جمهور به دقت به گفته های یکی از قربانیان این تراژدی گوش فرا دهید :
حملات بر روی شهر نودشه در آن صبح بسیار شدید بود. ساعت 14 و سی دقیقه بعداز ظهر بمب هایی بر سر منازل مسکونی فرود آمد که صدای انفجارشان با بمب های معمولی متفاوت بود، بدون ترکش بودند و دود زیادی از آنها به هوا برمی خواست. در همان لحظات اول پوست بدنمان شروع به سوزش کرد و بوی خاصی از این انفجارها به مشام ما رسید و سپس چشمهای ما شروع به سوزش و درد کرد.....
آقای فرانسوا اولاند رییس جمهور فرانسه!
در همسایگی ما مردی فقط با 18 درصد سیستم تنفسی در حال زندگی است، اگر بتوان آن را زندگی نامید. کسی که توان بالا رفتن از پله ها را برای رسیدن به خانه ندارد و همواره باید کپسول اکسیژن همراه داشته باشد.
آقای رئیس جمهور!
کشور شما چه پاسخی برای چنور و ماکوان ) خواهر و برادر( دارد که در آن روز در شهرنودشه پدر و مادر و دو دایی خود را را از دست دادند؟
آقای رییس جمهور
قربانیان این تراژدی در نودشه بر این باورند که زمان آن فرا رسیده است نقشی را که شرکتهای فرانسوی در درد و آلام آنها داشتند مشخص شود .شرکتهایی که یا با در اختیار قرار دادن سلاحهای شیمیایی به صدام کمک کردند و یا دست کم زیرساختهای تولید این مواد را در اختیار صدام گذاشتند.
ما می خواهیم به این شرکتها نشان دهیم که ابزار لازم برای پیگیری حقوقی آنها را در اختیار داریم. این شرکتها در سال 1980 تانکرها و استوانه هایی در عراق تولید و تحویل صدام میدادند که مردم آن منطقه در آن زمان نمی دانستند که این تانکرها جز کاربرد تولید بمب شیمیایی کاربرد دیگری ندارد . امروز در نودشه همه ی ساکنین این شهر هم صدا با قربانیان این تراژدی از دولت فرانسه به سبب شرکت در جنایت علیه بشریت شکایت دارند. جامعه ی بین الملل باید این جنایت از سوی کشور عراق را جنایت علیه بشریت دانسته و به قربانیان و بازماندگان این تراژدی وحشتناک که آثار آن بعد از28 سال همچنان دامن گیر این مردم بوده و از آنها قربانی می گیرد غرامت پرداخت کند. ما انتظار داریم کشور فرانسه که خود را مهد دمکراسی میداند و شعار حمایت از حقوق بشر سر می دهد به درخواست ما پاسخ مناسب دهد.
گفتنی است آقای منوچهر رستمی اصالتا اهل نودشه و دارای مدرک تحصیلی فوق لیسانس مترجمی زبان فرانسه در سنندج است .
متن این نامه به زبان فرانسوی
Une lettre au président de la république française
A l'occasion du 17 Mars, le jour du bombardement chimique de la ville de Nodeshe
Au nom de Dieu le très miséricordieux, le tout miséricordieux
Monsieur le président de la république française
Françoias Hollande
Ici c'est le Nodeshe, la ville du savoir , la ville de la beauté ,une petite ville kurde iranienne, proche de la frontière irakienne qui ne pardonnera jamais votre pays.
Nous sommes sùr que vous ne connaissez pas le Nodeshe, mais le peuple du Nodeshe vous connaissez très bien. Peut-etre maintenant vous vous demandez qui sont ce peuple? Et pourquoi ils ne pardonneront jamais notre pays? Alors, écoutez. On vous raconte ce que vous avez oubliez.
De la mi-avril 1987 jusqu' au début juin 1987 ,les forces de Saddam Hussein attaquèrent la région kurde du nord-ouest de l'Iran avec différents types d'agents chimique. C'était le 17 mars 1988 que la ville de Nodeshe fut attaquée par huit bombes au gaz moutard, il y eut au moins 16 tués . Toutes les victimes étaient des civiles. le seul médecin(docteur Mahmud) qui soigna les victimes les premières heures mourut des effets de la respiration du gaz moutard et du manque de protection. Nodeshe n'étant pas une cible militaire, la population non militaire n' était ni protégée ni préparée a une attaque chimique. plus de trois cents gravement blessés et longuement hospitalisées , vivant des moments douloureux , ayant la peau et les yeux brules et les problémes respiratoire graves. plus tard 8 de ces blesses sont morts aussi .Les spécialistes disent que le gaz moutard ne tue pas immédiatement, mais il provoque des troubles de la vision et des brulures de la peau et des bronches qui provoquent la mort des victimes vingt a vingt-cinq ans plus tard comme Monsieur Hadi Esmaily Fard , ,qu'il est mort en juillet 2016, après 28 ans tolérance de la supplice et la vie avec concentrateur d'oxygène.
Monsieur le président , écoutez attentivement l'un des victimes de ce tragédie: " Les attaques sur la ville de la Nodeshe étaient très intenses ce jour-là.. Vers 12:30 d'après-midi les bombes ont tombes sur les maisons avec des sons différent et beaucoup de la vapeur, sans explosion. C'est seulement au bout d'un moment que notre peau a commencé à nous brûler, que nous avons senti une odeur particulière. Et puis nos yeux nous faisaient mal…"
Monsieur le président de la république française
François Hollande
Dans notre quartier il ya un homme qui vit avec une capacité respiratoire réduite à 18%, qui ne pouvait pas monter l'escalier de sa maison et il doit souvent utiliser un concentrateur d'oxygène.
Quelle réponse a-t-il votre pays pour Tchenour et Makwan qu'ils ont perdu leurs père ,leur mère et leur deux oncles ; lors de l'attaque qui a fait près de 16 morts ce jour-là dans le village kurde iranien de Nodeshe? Depuis 27 ans, ces gens vivent une tragédie permanente, supportent, en plus de leur deuil, des séquelles terribles.
Monsieur le président de la république française
François Hollande
Pour les victimes de Noudeshe, il est temps de déterminer le rôle exact qu'ont joué dans leur calvaire les sociétés françaises qui ont contribué à fournir à Saddam Hussein les produits chimiques et/ou les infrastructures nécessaires à leur fabrication. Nous voulons montrer aux entreprises que les victimes ont les moyens de les poursuivre.
Des entreprises françaises ont fourni des équipements de production d'agents chimiques – colonnes et citernes en acier vitrifié – à l'Irak de Saddam Hussein dans les années 1980 alors que personne dans ce secteur d'activité ne pouvait ignorer que ces installations ne pouvaient servir qu'à la fabrication d'armes chimiques.
Ici en Noudeshe, Tout le monde avec les victimes de cette tragédie déposent plainte de la France pour complicité de crime contre l'humanité et recel. la communauté internationale doit reconnaitre le génocide commis par le régime irakien, et permettre le dédommagement des victimes et des centaines de familles qui ont perdu leurs proches et gaspillées par cet événement.
Nous exigeons que la France qui dénomme soi-meme Le berceau de la démocratie et le pays des droits de l'Homme, comme vous dites, réponds a nos revendications.
Manoochehr Rostami(2016/03/12)
نظر شما
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیریت در وب سایت منتشر خواهد شد