فصل کل مستی و شکار این گونه ارزشمند در منطقه

سرویس: اجتماعیکد خبر: 299955|22:54 - 1400/10/14
نسخه چاپی
فصل کل مستی و شکار این گونه ارزشمند در منطقه
هرساله با رسیدن به این فصل جفت‌گیری کل‌وبز و شروع می‌شود که اصطلاحا آن را کل مستی، می‌نامند.

به گزارش هزارماسوله ،در روزگاری نه چندان دور شکار از ملزومات زندگی مردم هورامان بود. اما امروزه معیشت و شیوه‌ی زندگی مردم تغییر کرده و همین جانداران، طبیعت بکر و زیبای منطقه، یکی از وجوه متمایز هورامان از سایر نقاط دیدنی کشور است. منطقه‌ای که به  اورامانات یا هورامان معروف است و اخیرا بخش زیادی از منظر طبیعی و فرهنگی آن به سبب خاص و متفاوت بودنش در سازمان یونسکو به ثبت جهانی رسیده است. 

 

در کوه های هورامان و در میان اهالی کوهستان اواسط آذرماه به «که‌له هه‌رز» یا «کل مستی» معروف است. فصل جفت گیری کل و بزکوهی در هورامان را « که‌له هه‌رز » می گویند. گونه‌ای ارزشمند از جانداران که نماد کوه‌های سرافراز زاگرس است. شکارچیان بومی و اصیل منطقه در این روزها کمتر به شکار می‌پردازند و حواسشان به حواس پرتی و مستی کل و بزهای کوهی هست.  اما متاسفانه بعضی از شکارچیان هم بیرحمانه در این فصل به تارو مار این جانداران بی آزار می پردازند و هر تعدادی را که در توان داشته باشند شکار می کنند. 

چند سالی است برخی از فعالان طبیعت دوست منطقه، پا به پای محیط‌بانان یا بصورت جداگانه در نخچیرگاه های مشهور، حضوری فعال و گسترده دارند. شاید که مانع شکار کل و بزکوهی شاهو توسط شکارچیان شوند. آن‌ها در دمای های زیر صفر و در سخت‌ترین شرایط به کوهستان می‌روند و کمپ خود را با هزینه‌های شخصی خود برپا می‌کنند. از روبرو شدن با شکارچیان و برخوردها و اهانت‌هایشان ابایی ندارند و با هر ناملایماتی از طبیعت و انسان گرفته تا خطرهایی که از جانب جانداران وحشی تهدیدشان می‌کند، دست به گریبان می‌شوند شاید به گفته‌ی خودشان بتوانند برای نسل آینده حرفی برای گفتن داشته باشند...

 

گفتگوی زیر را با اسعد اله‌دوستی فعال طبیعت دوست و رئیس هیئت کوهنوردی شهرستان انجام داده‌ایم.

 اله‌دوستی از آغاز فعالیت‌شان در کوهستان بعنوان طبیعت دوستان حامی حیات وحش اینگونه می‌گوید: «فعالیتی که آغاز کرده‌ایم شاید کاملا بازدارنده نباشد اما یقینا ایده آلی فرهنگی و بیشتر نمادین است. چهار سال متوالی است با عده ای از دوستان فعالیتمان را در آذرماه، در کوهستان و نقاط حساس شکار کل و بزکوهی شروع کرده‌ایم» 

 

وی درباره‌ی ایده‌ی اولیه شکل‌گیری این حرکت اضافه می‌کند: «تصمیم گرفتیم همراه با دوستانمان در تشکل های مردم نهاد و هیات کوهنوردی و با ارتباط گرفتن با ارگان های مرتبط فعالیت خود را در حفظ و صیانت از کل و بزکوهی شاهو آغاز کنیم. خوشبختانه عده ای از دوستان در انجمن «ژیوای» ورود کردند و در بازار خیریه‌ای که مجموعه «فریا» برگزار کرده بود در موضوع نه به شکار ورود کردند و به جمع آوری امضا برای آن اقدام کردند. و ما این حرکت را لازم دانستیم اما کافی نبود .»

 

اله دوستی درباره‌ی نحوه‌ی فعالیتشان اینگونه توضیح می‌دهد:« به این نتیجه رسیدیم که با شکارچیان بحث کنیم و از آنان بخواهیم حداقل به مدت چند سال در مدت مشخصی شکار نکنند که نسل کل و بزهای کوهستان به تعداد و حالت معمول خود برسد. همت عالی دوستان موجب شروع حرکتی عملی شد و کمپی در پایین شکارگاه ایجاد کردیم و این استارت کار برای باور ما شد. سپس عده ای دیگر از دوستان به جمع ما اضافه شدند و در فصل «که‌له هه‌رز» یا «کل مستی» که از 15 آذر الی 25 تا 27 آذر ادامه دارد در کوهستان حضور یافتیم.»

 

او درخصوص ممنوعیت شکار می‌گوید:« بایستی در وضعیت فعلی زیست گاه های وحشی سطح کشور موضوعی تحت عنوان شکار قانونی نداشته باشیم. شاید برخی ها تحت لوای تبصره هایی شکار قانونی را معنا می بخشند اما به واقع وضعیت زیست گاه های جانوری خوب نیست. قوانین نیز برای برخی‌ها بازدارنده نیست؛ بطور مثال شکارچیان در نهایت اثبات قانون شکنی، در دادگاه به پرداخت مبلغی کمتر از 10 میلیون تومان غرامت  برای شکار یک راس بز کوهی محکوم می شوند. پس برای عده ای بسیار شکار کردن آسان است. ما دلخوش به قوانین شکار ممنوع نیستیم و جهت اطلاع اعلام می کنیم در منطقه ما که وضعیت زیست بومی جانداران و شکار بی رویه آنها بسیار زیاد است قطعا باید شکار هر گونه ی جانداری همچنان ممنوع اعلام شود.»

 

اله‌دوستی در پاسخ به سوال مطرح شده در حمایت نهادها وادارات دولتی از آغاز تا کنون می‌گوید: « از نظر حمایت رسمی و یا مادی هیچ پشتیبانی عملی از این حرکت ما نداشته اند. حتی برخی ارگان‌های مرتبط مانند سایر شهرستان های کشور تجهیزات اولیه دیدبانی را در اختیار ما قرار نداده اند. اما نهادهای مردمی در منطقه گاهی حامی ما بوده‌اند. با وجود دلگرمی هایی که مسئولین از ما کرده اند و حمایت های گفتاری، متاسفانه حمایت های مادی و تجهیزاتی دیگری از ما نشده است.»

 

وی از امکانات اندک و نداشتن تجهیزات اولیه می گوید و اضافه می‌کند:«ده تا پانزده نفر هزینه های ده روزه ای داریم که شامل تهیه تجهیزات، خوراک و برقراری کمپ است که حتی دوربین های شکاری را نیز خود خریداری کرده ایم. همین امکانات در شهرستان های دیگر به سادگی در اختیار همیاران محیط زیستی قرار داده می شود. ما مسئولین شهرستان را دلسوزان کشور و منطقه می دانیم و امیدواریم همانگونه که بصورت تلفنی و حضوری قول هایی برای مساعدت داده اند آن را به مرحله عمل برسانند. و بالا تر از همه این موارد همراهی و همکاری مردم محترم شهرستان پاوه بود که دلگرمی ما را چند برابر کرده است اما حقیقتا حتی یک ریال از هیچ فردی خارج از مجموعه هیئت دریافت نکرده ایم.»

 

اله دوستی از چالش‌ها و مشکلات خودشان اینگونه می گوید: «مشکلات که همیشه وجود دارند؛ از تدارکات و تهیه‌ی وسایل اولیه تا انگ ها و سنگ اندازی های عده ای از عوام و شکارچیان و ... حتی اطلاعات غلطی که در بین مردم شایع می‌شود نیز از دیگر مشکلاتی است که برای ما پیش آمده است. عده ای متضرر شده اند که شکاری صورت نمی گیرد و عده ای دیگر از سهم گوشت بز و کل کوهی منتفع نشده اند بنابراین طبیعی است در پی سنگ اندازی باشند. البته و خوشبختانه دلسوزان زیادی در بین مردم و مسئولین وجود دارند که حتی با تماس و اطلاع رسانی و فرهنگ سازی یاری رسان ما هستند.»

نگاه این فعال طبیعت دوست به تفکرات طرف مقابلشان که همان شکارچی ها هستند بسیار جالب است، وی  می گوید: «ما می‌دانیم «راوچی ها» یا شکارچی ها بعنوان سنت و فرهنگ قدیمی به شکار نگاه می کنند. خود را صاحب کوهستان می دانند و حاضر نیستند بزی کوهی را بکشند. می دانند باید از این حرکت ما حمایت شود و بسیاری از آنان دلسوزانه با ما همراه بوده‌اند. مکان های شکار را در کوه به ما نشان می دهند و به آنها که نابخردانه در حال شکار بی رویه هستند نیز تذکر می دهند و مسیرهای شکارشان را برای ما برملا می کنند. شکارچی داریم تا شکارچی ! ما با هم در یک شهرستان و منطقه زندگی می کنیم حتی تفکرات مخالف آنها برای ما قابل احترام است! اما اینکه ضرری به جانداران کوهستان ما نرسانند بسیار حائز اهمیت است. نکته ای که شاید برایتان جالب باشد این است که ما حتی از برخی از شکارچیانی که سال هاست دست به شکار برده اند نیز تشکر می کنیم! آن عده ای که خودشان متوجه فصل جفت گیری کل و بزهای شاهو هستند و در این مدت شکار نمی کنند و در حین شکار در فصل های دیگر نیز دلسوزانه تخریب نکرده  اند! کل ها را کشته اند اما بزهای کوهی را نه، یک کل را بین چندین شکارچی تقسیم کرده اند نه یک شکارچی چند کل را شکار کرده باشد زیرا می دانند کشتن بز کوهی یعنی کشتن یک نسل از این جاندار. اگر یک بزکوهی کشته شود یعنی 60 راس از این گونه را طی 5 سال نابود کرده اند.»

 

نگرانی اله‌دوستی و دوستانش از تعداد کم بزکوهی به نسبت کل‌هاست وی در اینباره می‌گوید:«زمانی که گله ای از کل و بز های کوهی را می بینیم معمولا تعدادی کل و حداقل 5 تا 10 بز باید همراه آن ها باشند اما خطر بزرگ این است که در آخرین پایش در گله‌ ای 6 راسی تنها یک بز را مشاهده کرده‌ایم و این اعلام خطر بزرگی برای عالمان زیست بوم منطقه است. متاسفانه بزهای منطقه در حال شکار شدن هستند.»

رئیس اداره محیط زیست شهرستان پاوه نیز به خبرنگار ما گفت: با توجه به شروع فصل جفت گیری کل و بز در حیات وحش منطقه ؛ما با اقدامات پیشگیرانه به جهت جلوگیری از شکار و صید این گونه ارزشمند در طبیعت گشت و کنترل منطقه در این فصل را افزایش داده ایم .

محمد اخگر زاده افزود: در این راستا منطقه حفاظت شده بوزین و مرخیل شهرستان پاوه توسط همکاران ما به صورت شبانه روز رصد و پایش می شود.

وی گفت: از مردم طبیعت دوست شهرستان پاوه هم انتظار داریم که همچون گذشته در حفظ این طبیعت برای آیندگان ما را همراهی کنند.

 

 

نظر شما

دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیریت در وب سایت منتشر خواهد شد