به گزارشهزار ماسوله، به نقل ازسراب روانسر، یادداشت/ سعید سعادتمند*: امروزه در بسیاری از خانواده ها، الگوی فرزند آوری به یک و یا دو فرزند ختم می شود و نهایتِ تلاش والدین در عرصه زندگی این است که هیچ گونه کمبودی را برای آنها نگذازند. خم به ابرو نیاوردن فرزندان، دغدغه اصلی خانواده در برآوردن انتظارات آنها شده است.
در بسیاری از موارد در گروه سنی کودکان و نوجوان نمونه هایی از فرزند سالاری را در خانواده ها می توان دید که در بیشتر موارد این فرزندان تصمیم گیرنده نهایی در امور خانواده هستند و والدین حق تصمیم گیری را ندارند و یا والدین با عباراتی مثل اینکه "بچه ها باید راحت و آزاد باشند" و یا "هرچه خواستند انجام دهند" بیشتر به این موضوع دامن می زنند.
برآوردن آنی و فوری خواسته ها و نیازهای غیرمنطقی فرزندان با وجود فراتر بودن این خواسته ها از توان والدین منجر به ترویج بیشتر فرزند سالاری، سنگینی بیشتر فرزندان بر والدین و در نهایت تضعیف حقوق والدین می گردد. خودخواه بودن، بی ادبی، لوس بودن، عصبی و بی حوصله و کم تحمل بودن و اصرار بر برآوردن شدن آنی نیازها در این کودکان و نوجوانان بسیار مشهود است.
بیشتر والدینی که امروزه با تربیت ناصحیح خود زمینه های فرزند سالاری را ترویج می دهند در گذشته خود در خانواده های پدر سالار و یا مادر سالار رشد کرده اند و به همین سبب می خواهند عکس سبک تربیتی ای را که در گذشته تجربه کرده اند در مورد فرزندان خود اعمال کنند.
کودکانی که در خانواده های فرزند سالار رشد می کنند و وارد اجتماع می شوند با توجه به اینکه در برآورده شدن نیازها و امور شخصی خود در خانواده ها هیچ گونه کم و کسری نداشته اند، به نوعی دچار اعتماد به نفس کاذب هستند، انتظار دارند اجتماع نیز به مانند خانواده با آنها رفتار کند و زمانی که انتظارات غیرمنطقی و بلند پروازانه ی آنها با واقعیات و هنجارهای اجتماع هماهنگ نیست به نوعی دچار بدبینی نسبت به اجتماع می شوند. از آنجایی که این فرزندان در بیشتر موارد آمادگی و تجربه لازم را برای رویارویی با مشکلات لاینفک زندگی و پذیرش مسئولیت ها ندارند دچار سرخوردگی، تحقیر و احساس ناکامی در اجتماع می شوند.
کارشناس ارشد روانشناسی تربیتی
نظر شما
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیریت در وب سایت منتشر خواهد شد